Kies uw kerk

Preek van de week

Preek van de week voor de elfde zondag door het jaar 16 en 17 juni 2018

Preek van de week voor de elfde zondag door het jaar - B - 16/17 juni 2018

'Het koninkrijk van God is als een mosterdzaadje dat in de aarde gezaaid wordt', zei Jezus.
'Het is het kleinste van alle zaden, maar het wordt groter dan alle andere struiken.'
( naar Marcus 4,31-32 Lees ook Marcus 4,26-34)

overweging bij dit zondags evangelie

Terwijl de boer slaapt...

De parabel over de boer die zaait en dan rustig afwacht vinden we alleen bij Marcus, deze parabel is erg boeiend en ik kan er veel van leren. Ik wil ook graag direct de vruchten van mijn werk zien,ik wil zelf alles doen, ik kan moeilijk wachten en de dingen laten gebeuren.
Ik leef in een snelle tijd, waarin alles moet kunnen, tijd is geld!
Heel mijn leven is eigenlijk zo ingericht dat ik maar op een paar knopjes hoef te drukken, voor de koffie, vaatwasser, garagedeur enz.
Ik heb het wachten afgeleerd, en toch... de diepmenselijke problemen los ik niet zo op.
Alle dingen die in het leven de moeite waard zijn, vragen veel geduld en uithoudingsvermogen, elk leven moet kunnen groeien.
Als je een boom plant moet je kunnen wachten totdat hij vruchten voortbrengt, ook mensen moeten kunnen groeien, ik moet kunnen wachten. In deze parabel zegt Jezus, dat God kan wachten, hij vraagt geen direct resultaat, Hij geeft mij de ruimte om mezelf te kunnen worden.
Hij wacht zoals een boer, die goed zaad zaait op zijn akker en dan wacht, hij gaat slapen en staat op, het wordt dag en weer nacht, en ...
terwijl de boer slaapt, groeit het zaad, hij weet niet hoe. waarom ook? Het groeien ligt niet in zijn macht.
Zo moet ik ook kunnen wachten en geduld hebben met anderen én met mezelf, ook zelf verlies ik al vlug het geduld.
Ik maak goede voornemens, maar direct daarna verlies ik de moed, ik maak plannen, maar heb niet het geduld om ze te verwezenlijken.
Zo was er ook eens een ander boer, en die vond de tijd tussen het zaaien en de oogst te lang duren, jaar op jaar ergerde hij zich daaraan.
Hij piekerde hoe hij zijn gewas sneller kon laten groeien en de opbrengst kon verhogen, zo zwierf hij dag na dag over zijn akkers,
om goed te controleren hoe alles groeide.

Op een dag werd het hem teveel, het duurde te lang en vol ongeduld en innerlijke onrust ging hij over tot het uiterste,
hij zag de eerste groene halmpjes, bukte zich naar de grond en begon er aan te trekken, om hen zo tot een sterkere groei te dwingen.
Urenlang was hij hiermee bezig, en toen hij die avond doodmoe in zijn bed lag dacht hij: 'Nu zal het zeker beter lukken dan de andere jaren'.
Maar wat een teleurstelling! In plaats van groene plantjes vond hij enkel maar verdorde halmen op zijn veld, het trekken was fataal geweest voor de fijne worteltjes.
Hij had het gewas niet de tijd gegund die het nodig had om te groeien, nu was alles verloren.
Aan de ene kant hebben we de boer uit de parabel en aan de andere kant de boer uit dit verhaaltje.
Welke van de twee bevalt me het best? Of anders gezegd: In welke van de twee herkent u zichzelf het best?
Jezus zegt; 'de aarde brengt haar vruchten voort, niet wij! En waarom zegt Hij dat?
Omdat Hij ervan overtuigt is, dat niet ik het wezenlijke verricht, maar wel iemand anders.
En wat voor de vruchten van de aarde geldt, geldt even goed voor de vrucht van mijn leven! De groei van mijn eigen persoonlijkheid,
ook hier gaat niets op bevel, aanvoelen en geduld en vooral een lange adem, om zo de mijn gegeven talenten zo goed mogelijk tot ontplooiing te brengen.
God weet welke vruchten er van mij kunnen worden verwacht en welke niet, Hij kent alle omstandigheden
die de groei in mijn leven ondersteunen of hinderen - Hem hoef ik niets uit te leggen.
De parabel van het mosterdzaadje, wat ook door Marcus is opgeschreven, is een boodschap van hoop, van leven.
Ik zie hoe de wereld dreigt in een woestijn dreigt te veranderen, hoe rijken  steeds rijker en machtiger worden en de armen armer.
Vanzelf zal deze situatie niet veranderen, maar wij hebben allemaal kleine zaadjes in onze handen met ongehoorde kiemkracht:
een goed woord, een kleine daad, een teken van solidariteit en medeleven.
Van mij wordt verwacht te zorgen dat het goede zaad in de wereld vruchten draagt, en probeer een klein stukje van Godsrijk op te bouwen.
god neemt zijn tijd en zijn tijd is niet de onze, geduld en vertrouwen zijn het wachtwoord.
( preken.be + embe)
 

Archief preken