Preek van de week

Preek van de week voor de vierde zondag ( Laetare - halfvasten) van de veertigdagentijd 21/22 maart 2020

Bij de tempel zag Jezus een man die al vanaf zijn geboorte blind was.
Hij streek wat slijk op zijn ogen en zei tegen hem:'Ga je wassen in het Siloam-bad.'
En de man kwam ziende terug.
( naar Johannes 9,1.6-7)

Kijken doe je met je ogen, zien met je hart

Bij de eerste indruk van het lezen van het lange evangelie van Johannes, zou je denken dat Jezus deze keer voor oogarts speelt.
Hij geneest een man die vanaf zijn geboorte blind is, Jezus doet het zelfs op een alternatieve wijze, Hij gebruikt geen medicaties,
geen oogdruppeltjes of oogzalfjes, maar enkel wat zelf gemaakt slijk van de straat. Hij vraagt ook niets, voor zijn prestatie.
Hij zegt enkel tegen de man dat hij zich moet gaan wassen in de vijver van Siloam, om zich daar het slijk uit zijn ogen te wrijven;
hij moest het slijk uit zijn ogen wrijven om weer te kunnen zien. Siloam, een naam die Johannes vertaalt met 'Gezondene'.
Maar we weten: de Gezondene bij Johannes is Jezus zelf, m.a.w. het gaat hierom een diepere wasbeurt die met Jezus te maken heeft.
Gewassen worden in Jezus is vanouds het doopsel. Blindheid heeft in de bijbelse taal een dubbele betekenis, allereerst de fysieke blindheid, het gemis van het licht in de ogen, maar ook van geestelijke blindheid, blind zijn voor o.a. de 'heildaden' van Onze Heer, zoals gezondheid, geluk, voorspoed en de helende en genezende kracht die van Hem uitgaat. Maar het omgekeerde kan ook; geen toekomst meer zien, geen hoop meer hebben, leven in het donker zonder lichtpuntje, enkel alles oppervlakkig zien. De blinde man uit dit verhaal had nooit anders gekend,
hij was hulpeloos zodat er niets anders opzat dan te gaan bedelen bij de tempel, wat het nog erger maakte was, dat de mensen over hem gingen roddelen, ze vroegen zich af wiens schuld het was dat hij blind was, en wás hij wel echt blind, zou hij of zijn ouders dan gezondigd hebben?
Zelfs de leerlingen van Jezus stelden zulke vragen, Jezus rekent af met die vragen en dat vooroordeel: 'Geen van beiden,'zegt Hij deze blindheid van zijn ogen heeft niets met zonde te maken. In deze tijd geloven we natuurlijk niet meer dat een ziekte of handicap een straf van God kan zijn, in Jezus' tijd was dat echter heel gebruikelijk om zo te denken. Jezus stelt zich die vragen niet, ook niet wie er schuld heeft aan de blindheid van die man, Hij ziet een mens in nood, Hij ziet iemand die hulp nodig heeft, en Hij geeft die hulp, Hij geneest hem van zijn blindheid. Maar dan komen de Farizeeën in het
geweer, want Jezus heeft hem genezen op de sabbat, en dat kan écht niet, dat zou God in hun ogen ook niet willen, en ze kunnen ook niet accepteren dat Jezus hen overstijgt, hun positie en  geloofwaardigheid komt in het gedrang, tevens hun hoogmoedigheid, ijdel en starheid. De blinde uit dit verhaal komt tot inzicht en de Farizeeën zijn blind voor de realiteit, voor het wonder en voor de betekenis ervan. Zij blijven blind, zij zien niet wie Jezus werkelijk is. Je kan immers zien met je ogen naar de uiterlijke kenmerken, maar blind blijven voor het innerlijke. Hoe kijk ik naar de wereld om mij heen? Wat zie ik? Zie ik vooral het negatieve om me heen, dat me angstvallig maakt en verkrampt? Of zie ik ook nog mogelijkheden om samen
met anderen, mensen te laten opstaan uit hun verdriet wat hen te neergeslagen heeft? Laat ik samen met de blindgeboren man, mijn eigen innerlijke duisternis afleggen, me verzoenen met God en mijn oogkleppen afdoen. Jezus wil mij genezen en mijn ogen openen voor Hem, en mijn medemensen.
God kijkt anders dan ik naar mensen, voor Hem spreekt de werkelijkheid ervan zoveel meer, dan datgene wat ik oppervlakkig kan zien, ik kijk vaak naar het uiterlijk, maar Onze Heer kijkt naar het hart, laat ik Zijn liefde in mijn hart kunnen herkennen.
( preken. be + embe)
***********************************************************************************************************************************

Ga ervoor
Welke schoenen trek jij aan voor de 40daagse tocht naar Pasen?
Zijn het wandelschoenen, die je vragen om in een rustig tempo
met mensen samen een stuk van hun levensweg af te stappen?

Zijn het loopschoenen, die je de uithouding geven
om eindelijk waar te maken wat je in deze vastentijd wilde bereiken?

Zijn het werkschoenen, die je uitnodigen om de handen uit de mouwen te steken
die je aan doet om te helpen daar waar mensen in nood zijn?

Zijn het bergschoenen, die je naar de top van de berg brengen
waar je mijmerend dicht bij God kunt zijn?

Wees niet bang om nu en dan eens andere schoenen aan te trekken
op je 40daagse tocht naar Pasen.
( Antoon Vandeputte)