Mensen kijken soms verbaasd naar de biechtstoelen in onze kerken. “Biechten, wat is dat? Hoe ging dat?” Ik wijs dan op de drie deurtjes. De priester zat in het middelste hokje. Terwijl er iemand in het hokje links van hem biechtte, kon de volgende in het rechterhokje gaan knielen. De biechtvader hoefde maar zijn hoofd te draaien voor de volgende biecht. Zo konden die snel en efficiënt 'afgehandeld worden'.
In de zeventiger jaren is de biechtpraktijk tot bijna nul gedaald. Biechten was een plichtpleging geworden; tijd voor een gesprekje over waar je werkelijk mee zat, was er niet; daar leende zich dat donkere hokje trouwens niet voor.
Iemand die dat biechten vroeger had meegemaakt, vertelde: "Je moest eerst een schuldbelijdenis doen voordat je schuld werd kwijtgescholden. Als kind had ik standaard rijtjes: ongehoorzaam geweest, uit de suikerpot gesnoept, gejokt tegen de juf... Als volwassene vond ik dat je schuldgevoel aangepraat werd, waarvan ik dacht: is dat nou zo fout? Nu denk ik: het echte kwaad waaraan de wereld ten onder dreigt te gaan, kwam niet ter sprake.”
Is biechten terecht in onbruik geraakt? In de oude vormgeving wellicht wel. Maar toch is het goed om je leven regelmatig tegen het licht te houden van ons christelijk geloof. Als je moet bekennen dat je fouten maakte, is het goed dat er iemand is die zegt: “Wie je ook bent, wat je ook gedaan hebt: jij hoort erbij; je bent en blijft de moeite waard.” Een spreekkamer of een huiskamer kan ook een ‘biechtstoel’ zijn, waar je je na een goed gesprek bevrijd voelt van een schuldenlast en met meer inzicht zegt: “Ik ga het anders doen.”
Pastoor Leendert Spijkers
