werd ik op weg gezet, de afstand
was van meet af aan
door zelf dat smalle pad te gaan
alleen van dag tot dag te meten.
Het doel, een ver verwijderd land
lag aan de achterkant van mijn
met zo veel schijn bezet bestaan
en slechts gehavend te bereiken.
Twee levens moest mijn menszijn leiden- leren
uit- in mijn eigen ogen kijken, heb ik
werd langzaam aan, mijn jij
zodat ik op mijzelf ging lijken
om op de grenslijn van mijn tijd
vanachter alle dingen
in werkelijkheid
de echo van dit laatst gedicht
voor u heer god
te mogen zingen
en op die ongekende dag
voorbij de uitgedoofde sterren
als kind zo blij
uw eeuwig licht bereiken,
met lege handen, al van verre reiken
naar uw ongekend, van jongs af aan
toch zo vertrouwd gezicht.
Â
Â
              Â
