Johannes, de neef van Jezus, staat op de tweede zondag van de advent centraal. Geroepen om de paden van de Heer recht te maken trekt Johannes eropuit, lezen we, naar de streek van de Jordaan, om op te roepen eens kritisch naar jezelf te kijken. Johannes roept op tot bekering.
Voor moderne oren klinkt dat woord nogal vervelend…Moeilijk ook. Bekeren tot wie? Bekeren tot wat? Moer er iets extreems? Überhaupt het ; moeten’ stuit vaak al tegen de borst.
Als we proberen door de bovengenoemde laagjes van ergernis of irritatie heen te luisteren, horen we misschien een persoonlijke uitnodiging van God, verwoord door Johannes.
Draai je eens om? Zullen wij elkaar eens aankijken? Jij en ik kunnen samen op weg door het leven gaan. Keer je om, keer je naar Mij.
Omkeren naar iemand. Je afkeren van dingen die minder geslaagd voor je zijn, je afhouden van wie jij als mens ten dienste kunt zijn. Sorry zeggen. Inkeren.
Zo eens kritisch naar jezelf kijken klinkt helemaal niet opgelegd, eerder bevrijdend, openend.
Bekering krijgt een andere klank, een andere kleur. Stop – sta stil – denk na – draai je om: een bijzondere helende beweging.
Johannes bereidde de weg van de Heer, wij zijn uitgenodigd, zeker in de advent, om dit ook te doen. Dan kunnen wij doen wat we van Baruch hebben gehoord, het kleed van ellende afleggen. Gods mantel; van vrede omslaan, voor altijd.
door Johanneke Bosman
