Komende zondag, de vierde adventszondag, horen we in het evangelie van Mattheus de kernzin: ‘Zie, de jonge vrouw zal ontvangen en een zoon baren, en zij zal Hem noemen ’Immanuel’, ’God met ons’.
Jozef schrok van wat Maria hem vertelde over de boodschap van de engel. Ook bij hem kwam een engel in zijn droom die hem vertelde dat het kind in haar schoot van de heilige Geest is. De woorden van deze engel brachten twee mensen bij elkaar. In zekere zin kunnen wij ook zulke engelen zijn. Er zijn veel voorbeelden van haat en verdeeldheid in de samenleving. Onze opdracht als christen is om te proberen mensen bij elkaar te brengen, begrip proberen te kweken en zorgen voor eenheid, verzoening en vrede .
Openen we ons hart en luisteren we naar de Schrift:
Door de stand van de zon zitten we in de donkere dagen voor Kerstmis. Maar daarnaast overheersen ook vaak gevoelens van donkerte, treurnis, somberheid en machteloosheid. De wereld van vandaag heeft behoefte aan licht, aan verlichting, letterlijk en figuurlijk.
We willen daar even – in stilte – bij stilstaan. Ieder persoonlijk.
Daarbij steken we een kaarsje aan. Een kwetsbare vlam van hoop en vertrouwen. Een onzekere vlam als teken van warmte, een vlam die donkerte verdrijft. Een vlam die roept om vrede; vrede in onze harten, vrede in de wereld.
Met deze intenties mogen wij het Kind in de kribbe verwachten. Zo maken we daar werk van.
Wij willen Christus herkennen in deze tijd, in de vriend, de vreemdeling, in de mensen om ons heen. Wij willen in hen Gods engelen herkennen, zijn Boodschappers.
En… God wacht ook op óns, Hij kijkt naar óns uit. Hij kijkt uit naar onze aandacht voor de schepping, aandacht voor onze naaste, zonder onderscheid...De Barmhartige hoopt op ónze barmhartigheid.
Maken we het stil, keren we in onszelf.
Bidden we om licht dat lijkt gedoofd.
Advent is veel meer dan uitzien naar de geboorte van het kerstkind, het is ook verlangen om de weg te gaan die dat kind, die Jezus is gegaan: de weg van breken en delen
Kerst begint niet bij het licht, maar in de ramp, in de nacht.
Wij willen Christus herkennen in deze tijd, in de vriend, in de vreemdeling, in de mensen om ons heen.
Het kerstgebeuren is een verhaal van vandaag, dat vandaag nog steeds gebeurt, ieder jaar opnieuw: dat gebeurt aan mensen, dat gebeurt door mensen.
Advent is verlangen, is wachten naar iets heel bijzonders: God in ons leven.
Dit tere mysterie van ontmoeting vraagt een geduldig uitkijken, een zacht vermoeden
en geloven dat het waar wordt. God laat op zich wachten, altijd.
Het hart moet er naar toe groeien, ook langs pijn en tegenvallers, langs fouten en misstappen, langs boete en vergeving.
God laat zich veroveren. Zijn vriendschap is geen geschenk voor verwende kinderen.
Hij laat zich slechts vinden door mensen die zoeken, geduldig en taai, door mensen die veel willen loslaten.
Advent is uitkijken en waakzaam zijn. Want in elke opdracht, in elke taak, in elke mens die ons nodig heeft, kan God ons tegemoet komen en zonder een groot verlangen naar Hem zouden wij Hem nooit herkennen. Zijn onze ogen blind geworden? … Hebben we de deuren van ons hart gesloten? … Zie en voel… Hij leeft onder ons. Het kerstgebeuren is een verhaal van vandaag dat vandaag nog gebeurt, ieder jaar opnieuw: dat gebeurt aan mensen, dat gebeurt door mensen.
(Manu Verhulst)
Kerstboodschap 2025 Mgr. Gerard de Korte
Adventswake van 16 december
Kerstsamenzang met Mixed Voices zaterdag 20 december
De Digidulfke uitgave december 2025 is uit
Klokken Sint Petrus 50
Facebook
Twitter