O Maria,
U schittert onophoudelijk op onze weg
als een teken van verlossing en hoop.
We vertrouwen onszelf toe aan U.
Aan de voet van het kruis hebt U
gedeeld in Jezus’ lijden,
en bleef U standvastig in uw geloof.
U kent onze noden,
en we weten dat U erin zult voorzien,
zodat, zoals in Kana in Galilea,
vreugde en feest kunnen terugkeren
na deze tijd van beproeving.
Help ons, Moeder van de goddelijke Liefde,
om onze wil af te stemmen op de wil van de Vader
en om te doen wat Jezus ons zegt,
Hij die ons lijden op zich heeft genomen,
en onze lasten heeft gedragen
om ons, door het Kruis, te brengen,
tot de vreugde van de Verrijzenis. Amen.
Kan een priester uit Kameroen, die als zevenjarige een roeping kreeg, de kerk in Nederland nieuw leven inblazen, al was het maar in Heerenveen? Charles Eba’a (48) doet wat met mensen. Deze maanden jagen hem schrik aan én vervullen hem met hoop. ‘Het is alsof je elke dag wordt wakker geschud: snap je al wat er gaande is? Een vrouw uit zijn kerk was het opgevallen dat de mensen vriendelijker met elkaar omgaan, ‘iedereen groet elkaar’. Eba’a had dat zelf al benoemd in zijn paaspreek, waarin hij ook ernstige gedachten had gedeeld. Want wij zijn hardleers geweest, stelt hij. Al die migranten op weg naar Europa, die stierven in zee – heeft het ons echt iets gedaan? En de natuurrampen in de wereld? ‘Telkens trekken we ons terug in onze eigen toren van Babel, onze manier van leven. Vaak nog ontevreden ook.’ Maar die medemenselijkheid die je nu ziet, zou die blijvend kunnen zijn? Hij hoopt daarop, meer dan dat hij er al vertrouwen in heeft. Dat is niet erg, want hoop is belangrijker dan vertrouwen. ‘Hoop is als een klein meisje. Ze pept je op, alleen al als je haar ziet. Hoop is de kracht achter geloof, liefde en vertrouwen. Dat kleine meisje helpt die drie oversteken naar de andere kant.’
Tot kort voor Pasen zat hij wekenlang preventief in quarantaine, nadat hij was teruggekeerd van een bezoek aan zijn ouders in Kameroen. ‘Ik wilde mijn zieke moeder zien, kijken wat er aan de hand was. Na een tijdje móést ik terug naar Heerenveen, zo voelde ik dat. In Nederland was net de coronacrisis uitgebroken. Voor mijn ouders was het alsof ik hen in de steek liet.’ Als hij terugkeert, gaat dat als een lopend vuurtje. Charles Eba’a valt op. Hij ervaart het elke dag, want hoeveel Afrikanen telt Friesland nu helemaal? En hij heeft een besmettelijk geloof, is opgewekt, op het vrolijke af en weet mensen aan zich te binden. Ze bellen hem op met hun verhalen, vinden het fijn dat hij er weer is en laten blijken dat ze hem nodig hebben, de priester met humor. ‘Dat is voor mij een bevestiging: ik mag er voor ze zijn.’ Al is er een keerzijde: ‘Ik kan moeilijk loslaten.’ Hij is trouwens slim in harten veroveren. Bij zijn installatie als priester in Heerenveen door bisschop Gerard de Korte hield hij niet vroom de bijbel, maar een sjaaltje van voetbalclub Heerenveen omhoog.
Pastoor Leendert Spijkers
