Preek van de week voor de derde zondag in de paastijd 14/15 april 2018/ week 16
'Vrede', zei Jezus tegen zijn leerlingen.
En omdat Hij merkte hoe verbaasd ze waren, voegde Hij eraan toe:
'Waarom die twijfel in je hart?
Betast Me maar en je zult zien dat Ik het ben!'
( lees ook Lucas 24,35-48)
overweging bij dit zondags evangelie
De Verrezene in ons midden
Het evangelie van deze keer herinnert aan die van vorige week, net zoals toen verschijnt de verrezen Heer plotseling aan zijn apostelen.
Die hebben zichzelf uit angst voor de Joden opgesloten in een zaal, hun leven lijkt zinloos te zijn geworden.
Drie jaren hebben ze huis en haard in de steek gelaten om Jezus te volgen, en toen werd Hij ineens vermoord.
En nu staat Hij dan plots in hun midden en Hij zegt: 'Vrede zij u', net als vorige week zijn dat zijn eerste woorden na zijn verrijzenis.
Vrede in de sterke zin van het woord, dat is die innerlijke vrede die een mens echt vrij maakt.
Geen vrede van met rust te worden gelaten, maar een vrede die te maken heeft met geloven dat het leven vraagt om gedeeld te worden met anderen,
om saamhorigheid, verbondenheid met de medemensen, met de opdracht om elkaar leefruimte te geven, ruimte voor vrijheid.
Maar net zo als vorige week, kunnen de leerlingen niet geloven wat ze zien, ze zijn verbijsterd, hebben schrik, meenden een geest te zien ze konden niet geloven.
Misschien kunnen ook wij soms niet of nauwelijks geloven dat Jezus in ons midden is.
Dat Hij hier en nu onder ons aanwezig is, en tegen mij ook zegt: 'Vrede voor jou, Ik ben het zelf, getuig van mij'.
Jezus heeft ook pijn en lijden gekend, maar ook vreugde en geluk, hij was als Zoon van God mens onder de mensen, en Hij ging de weg die mensen vaak moeten gaan.
Hij hielp iedereen, zo gaf Hij vrede, dat vraagt Hij ook aan mij: dat ik vrede zal brengen, dat ik er zal zijn voor de anderen dat ik de weg ga die Hij mij voorgegaan is.
De kernvraag is eigenlijk of ik de verrezen Christus herken in de lijdende medemens, maar ook in de mens die mij warmhartig is.
In een van de bekende liturgische liederen vragen wij aan God:'Blijf mij nabij wanneer het duister wordt'.
Het duister van mijn zelfzucht, van mijn gemakzucht, van mijn eigen ik, maar ook het duister van mijn twijfel en mijn onzekerheid.
'Blijf mij nabij, Heer': dat ik dat altijd zal vragen aan de Heer onze God, dat Hij mij voor zal gaan op mijn levensweg.
Ben ik nog blij als Jezus aan de deur van mijn hart klopt of wil ik liever met rust gelaten worden?
( preken.be + embe)
**************************************************************************************************************************************************
De deur naar God...
Een oude monnik had zich jaren verdiept in oude boeken en geschriften.
Op een dag las hij dat zich aan het einde van de wereld een plaats bevond waar men God zelf kon vinden,
een plek waar hemel en aarde samenkomen.
Hij besloot op weg te gaan om die plaats te gaan zoeken.
Hij trok langs dorpen en steden, door uitgestrekte vlaktes en over hoge bergen.
Hij doorstond allerlei ontberingen en trotseerde menig gevaar.
Ook leerde hij talloze verleidingen kennen, die mensen van hun reisdoel kunnen afhouden.
Ginds aan het einde van de horizon - waar hemel en aard elkaar raken - zou een deur zijn,
waarop je moest kloppen om bij God aan te komen.
Eindelijk vond de monnik waar hij zolang naar gezocht had.
Hij klopte op de deur en wachtte.
Met bevend hart zag hij hoe de deur langzaam open ging.
Voorzichtig liep hij naar binnen en tot zijn ontzetting merkte hij dat hij binnentrad in zijn eigen kloostercel.
Toen begreep de monnik dat de plaats waar hemel en aarde samenkomen, de plek is die God ons in de wereld geeft.
Alpha-cursus september
Katholieke Jongeren Dag 2024 - Connect - zaterdag 2 november 2024
De 2de Digidulfke uitgave september 2024 is uit
Foto's Vriendendag SBO zondag 8 september 2024 pastorietuin Sint-Odulphuskerk
Jong Bisdom Den Bosch verdiepingsavonden - Op weg naar samen Kerk zijn