Preek van de week voor de 31^e week door het jaar voor 2 november 2020 - Allerzielen
'Ik ben de opstanding en het leven', zei Jezus.
'Wie in Mij gelooft mag dan wel sterven, toch zal hij in eeuwigheid leven.'
( naar Johannes 11,25-26)

overweging bij dit evangelie

Als onze weg ten einde loopt

Ieder van ons heeft wel eens te maken met iemand die overlijdt, misschien dit jaar wel door het coronavirus
wat ons dit jaar overviel, en nog steeds volop actief is. Een geliefde die je verlaat, bijv. een vader of moeder,
een broer of zus, opa of oma, of een kind, een vriend of vriendin of een goede kennis. We kennen allemaal de pijn
van zo'n verlies. De lege stoel, een bordje minder op tafel, de kleerkast, het lege bed, maar vooral de leegte in huis
waarin je maandenlang verloren rondloopt en niets gedaan krijgt. Maar vooral ook de leegte in je hart, en het verdriet
dat maar niet wil stillen. Je kunt het proberen weg te moffelen, of te negeren en proberen te vergeten,
maar dat gaat niet, want het verlies heeft toegeslagen en wat overblijft zijn de vragen: Waarom moest dat gebeuren,
waar is mijn geliefde? Zien we elkaar ooit nog terug? In het evangelie geeft Jezus een antwoord op die vragen van ons,
en op alle levensvragen, Hij zegt:'Ik ben de verrijzenis én het leven, wie in Mij gelooft, zal leven in eeuwigheid, ook als
hij of zij is gestorven.'Het zijn woorden waar we het moeilijk mee kunnen hebben, want hoe kan je in eeuwigheid leven
als je gestorven bent? Nee, dood is niet dood, want ze zullen blijven leven, nog heel lang in onze gesprekken, gedachten
en herinneringen, in ons verlangen hen ooit weer eens te zien. Zolang wij hen liefhebben en ze in onze herinneringen
blijven leven, zullen onze geliefde overledenen ons nooit verlaten, de persoon is dan wel overleden, maar de gedachten
eraan niet, die blijven. We vertellen hoe zeer we van hen houden en hen missen, en bij het noemen van hun naam maakt
het je weer verdrietig om het verlies van hem of haar die je zo vertrouwd was. Maar dat is ook goed, want tenslotte is
het verdriet dat je voelt de enige brug die je met hem of haar verbindt. Misschien zullen ze ons wel met een glimlach aan-
kijken, en troosten want ze zijn niet dood, ze leven bij God, én ze leven bij ons. We kunnen vol liefde en met geloof zeggen;
'Tot weerziens.'
( preken.be + Martien)
************************************************************************************************************

Allerzielen

Alles heeft zijn uur, voor alles wat gebeurt,
is een vaste tijd, geboren worden en sterven.

Een tijd van samenzijn ging voorbij
de uren van samen leven met wie ons dierbaar was, is verstreken,
het beminnen, huilen, lachen, hopen en strijden zijn voorbij.

Toen kwam de tijd van afscheid nemen.
Soms te vroeg, soms onverwacht, soms na een lange weg, soms als een schok,
soms als een opluchting, maar altijd met verdriet om wat voorbij ging.

Wij herinneren ons al de goede en mooie momenten.
Wij herinneren ons de gezichten van onze dierbaren.
Hun ogen die wij zagen, die ons zagen, die wij gezien hebben,
die ons gezien hebben, en die we nog zien als we aan hen denken...

Wij herinneren ons hun namen, en wij noemen hun namen nu in stilte.
We steken voor ieder van hen een lichtje aan, om het licht dat zij waren,
om het licht waarin ze nu zijn opgenomen bij onze Lieve Heer,
die al onze overledenen behoedt en behoudt.

En om het licht dat zij altijd zullen zijn in ons hart.