Preek van de week voor de vijfentwintigste zondag door het jaar 18 en 19 september 2021

'Als iemand de eerste wil zijn,'zei Jezus,'zal hij de dienaar van allen zijn.
Wie een kind ontvangt in mijn naam, ontvangt Mij én ontvangt Hem die
Mij gezonden heeft.'
(Naar Marcus 9,35-37)

overweging bij dit zondags evangelie

Een kind in het midden, wie is de grootste?

Vanaf het moment dat Jezus zich onder de mensen begaf, mocht Hij zich verheugen in een grote populariteit,
om zo maar eens te zeggen, Hij trok vrijwel meteen 'volle zalen', de mensen kwamen in grote getale naar Hem toe.
Maar het bleef niet zo druk, want toen Jezus begon te spreken over hoe Hij de weg ziet die voor Hem ligt, over
het lijden en sterven dat Hem te wachten stond, brokkelde de grote menigte toehoorders snel af, het werden er
steeds minder dan in het begin. Uiteindelijk blijft er maar een klein groepje leerlingen over en een paar vrouwen
die Hem toch trouw bleven. In dit Marcus evangelie lezen we ook hoe Jezus een heel andere kijk op dingen had dan
zijn leerlingen, zij geloofden wel in Hem als de beloofde Messias, maar ze dachten daarbij ook aan een soort nieuwe
koning David, een man met macht bekleed die de Joodse staat zou herstellen, en de Romeinse bezetters weg zou
jagen uit het land. Ze droomden een beetje in zijn macht te kunnen delen, als het nieuwe koninkrijk werkelijkheid zou
worden, vandaar dat er rivaliteit onder hen kwam, van ik ben voornamer en groter dan jij. Jezus trekt samen met zijn
leerlingen weg van Galilea, en gaat via zijn woonplaats Kafarnaüm richting Jeruzalem, tijdens de wandeling geeft Hij
onderricht aan zijn leerlingen, Hij heeft het over zichzelf als de Mensenzoon, die moet lijden en overgeleverd zal worden
aan mensen. Eenmaal bij Hem thuis, zitten ze met z'n allen samen in een kring aan tafel, ze voelen zich niet op hun gemak,
ze hebben wat gegeten en gedronken. Jezus voelde echter aan dat er onderweg een soort strijd was tussen zijn leerlingen,
wie de grootste, de belangrijkste en de beste onder hen was, Hij zei tegen hen:'Niemand wordt van eerzucht en jaloezie
gelukkiger, conflict en onenigheid brengt jullie verder van elkaar en van God.'
Hij wijst hun de weg om die onderlinge machtsstrijd uit te groeien, en daarboven te staan. 'Als iemand van jullie de
eerste wil zijn, zegt Jezus, dan zal hij de laatste van allen moeten zijn én dienaar van allen.'
En dit geldt niet enkel voor zijn leerlingen, maar natuurlijk ook voor ons, want wij hebben ook nogal eens te maken met
wie de voornaamste wil zijn. De samenleving die Jezus voor ogen heeft, vraagt ook aan ons om ons ondergeschikt te maken
aan anderen, dat noemt Hij het rijk van God. Jezus vertelt in de kring rond zijn tafel nog eens over het lijden en de dood die
Hem te wachten staan, maar de leerlingen begrijpen Hem niet, zeker niet als Hij het ook nog over zijn verrijzenis heeft,
Het gaat hun petje te boven, daarom durven ze ook geen vragen te stellen aan Hem. Jezus laat ze met rust en doet alsof
niets merkte van het gesteggel onderweg. Echter Petrus reageert zoals
gewoonlijk als eerste wel op de woorden van Jezus,'Dat lijden en de dood, dat kunt U toch niet menen?', een reactie van de
andere leerlingen blijft uit, ze durven geen vragen te stellen. Jezus merkt dat zijn woorden niet altijd aankomen bij zijn leerlingen,
dat ze niet alles begrijpen, Hij roept plots een kind dat op straat speelde, Hij zet het kind in hun midden en omarmt het.
'Kijk eens naar dit kind, het is klein en hulpeloos, als jullie je niet te groot wanen om voor zo'n kind te zorgen, en in je hart op te nemen,
dan wil Ik jullie zeggen, wie je dan eigenlijk opneemt: 'Mij en diegene die Mij gezonden heeft.' Dit kind dient als voorbeeld voor
allen die zichzelf niet kunnen behelpen, zoals zieken, oudere of gehandicapte mensen die nogal eens als een vergeten plant
verkommeren in eenzaamheid. Jezus vraagt hun en ons je niet te groot te voelen, maar naar hen toe te gaan die in zo'n situatie
verkeren, want dan ga je naar Mij. (preken.be + Martien)
*******************************************************************************************************************

Heer, wees mijn steun

Heer, maak van mij een instrument van uw vrede:
zodat ik liefde verspreid waar men elkaar haat,
dat ik vergeef waar men elkaar beledigt,
dat ik verenig waar men strijdt,
dat ik de waarheid spreek waar dwaling heerst,
dat ik geloof breng waar twijfel terneer drukt,
dat ik hoop wek waar vertwijfeling heerst,
dat ik Uw licht ontsteek waar duisternis is,
dat ik vreugde breng waar leed woont.

Heer, laat mij er naar streven niet dat ik getroost word,
maar dat ik troost breng,
niet dat ik begrepen word,
maar dat ik de ander versta,
niet dat ik geliefd word,
maar dat ik liefheb.

Want wie geeft, ontvangt,
wie zichzelf vergeet, die vindt,
wie vergeeft, hem wordt vergeven
en wie sterft, ontwaakt ten eeuwig leven.
( gebed toegeschreven aan Franciscus van Assisi)
***************************************************

Vrede

Heer, onze God,
vanwaar komt toch dat onbedwingbaar verlangen naar vrede in en om ons?
Is het uw scheppingskracht die ons beroert, is het de gestalte van Jezus
van Nazareth die ons niet loslaat, is het zijn Geest die in ons bezig is?
Wij bidden U:
laat de droom nooit in ons verloren gaan, die in ons spreekt van een goede
schepping van mensen in verbondenheid.
Wek in ons de taal van vrede, die bemoedigt en samenbrengt.
Dat vragen wij U voor vandaag en morgen en alle dagen.
*****************************************************************

Bron van vrede

Heer, onze God,
trek met ons mee geweldloze God door onze dagen.
Dat wij, vallend en opstaand, de taal van de vrede spreken.
Dat wij zelf bron van vrede worden dankzij Jezus,
die ons in geweldloosheid en in actieve goedheid is voorgegaan,
Hij leeft nu met U, en blijft ook heel dichtbij ons,
vandaag en alle dagen van ons leven.