Preek van de week

Preek van de week voor de vijftiende zondag door het jaar 11 en 12 juli 2020

Een zaaier ging het land op om te zaaien.
En bij het zaaien viel slechts een deel in goede aarde.
Dat is degene die het woord van God hoort en begrijpt
en vrucht zal dragen.'
(naar Matteüs 13,3.8.23)

overweging bij dit zondags evangelie

Een milde zaaier en de kracht van het Woord

Dit is een mooi verhaal over een zaaier, je ziet het zo voor je, uit het vroegere leven dat wel.
Maar heb je toen ooit een boer gezien die zo onzorgvuldig met het zaad omsprong, op de weg,
tussen stenen of onkruid overal viel het zaad? Nee, Jezus geeft hier geen ondermaatse cursus
landbouw, maar gebruikt wel 'beelden' uit de akkerbouw wereld, om iets over Gods Woord duidelijk
te maken in deze parabel. Het gaat natuurlijk in dit evangelie van Matteüs ook over ons horen,
luisteren en in de praktijk brengen van Gods Woord, daar is het voor bedoeld. Maar helaas staan Gods
Woord en bedoelingen bij ons niet altijd op ons prioriteitenlijstje. Dringt het wel allemaal tot mij door
wat er zoal allemaal gezaaid wordt in mijn omgeving, of valt het merendeel naast mij neer, het ene oor
in het andere uit? In deze parabel is het wel duidelijk hoe de rolverdeling is: God is de zaaier, en het
zaaigoed is geen graan maar Zijn Woord, de rotsachtige bodem, de distels, de weg en... de goede aarde
dat zijn wij. Maar dat woord van God gaat erbij ons veelal net zo in als de woorden van andere mensen.
Jezus heeft het in deze parabel over vier soorten grond waarop Gods Woord wordt uitgezaaid.
Zo zijn er (niet toevallig) ook vier hartkamers in elk mensenhart, dé plaats waar God zijn Woord zaait.
In elk mensenhart dus ook in het mijne is een stukje 'weg' zoals de 'weg' in deze parabel, waar de vogels
het zaad komen oppikken en het niet de kans krijgt te ontkiemen. In mijn hart is de 'weg' het oppervlakkige
in mijn leven, de dingen van elke dag, de deur van die kamer staat altijd open, iedereen en alles mag er binnen
lopen, maar er is niets of niemand die daar blijft hangen, of waar je iets mee doet. Het echte leven speelt zich
daar dan ook niet af...In mijn hart is ook een stukje 'rotsgebied', een kamer met een plek die verhard is door
verdriet, angst, onmacht en tegenslag, een plek waar eelt is opgegroeid door al die teleurstellingen. En met de
de jaren kan die plek van eelt vaak groter worden. En dan kom ik bij mijn hartkamer met distels en andere onkruiden,
dat is mijn huisje van plezier, alle prikkels en behoeften die mij worden aangeboden door onze consumptiemaatschappij,
liggen daar opgestapeld. Alles wat je begeert, leuk en gezellig vindt, een gemakkelijk leventje dat zich van niets of
niemand iets aantrekt, met de allernieuwste snufjes, en show en ontspannings- programma's op tv, om de
actualiteiten en ellende in onze wereld maar niet te hoeven horen en te zien. Maar in ieder mensenhart dus ook in die
van mij, is ook een plekje 'goede aarde'! Dat diepste plekje in jezelf, waar je uniek bent, met al je verlangens,
je hunkering naar vriendschap en geluk, naar eenvoud en echte vreugde. Die zachte plek in mij waar ook de
vraag naar God soms ontkiemt en mag open bloeien, dat stukje 'goede aarde' zit in ieder mens onuitroeibaar.
Weliswaar verborgen tussen distels, rotsen en stukjes weg, maar op die plaats ligt het ontvankelijke en onbevangen
te wachten op het Woord, het zaad om van te leven, wat kan gedijen op dat stukje goede en vruchtbare aarde in ons.
Daarom komt God als een zaaier, met Zijn Woord onvermoeibaar naar ons toe, Hij zaait zonder omzien omdat Hij gelooft
in dat vruchtbare stukje ' goede grond' in ieder mens, waarin het zaad kan ontkiemen en overvloedig voor een rijke oogst
kan zorgen, om Zijn droom waar te maken. Deze parabel is tevens een oproep om zelf vruchtbare grond te blijven voor het
het zaad van het Woord dat in ons leeft. Vruchtbare grond krijg je niet zomaar, daar moet je wel iets voor doen het gaat
niet vanzelf.Vruchtbare grond heeft zon, water en mest nodig, maar wat is die zon, dat water en die mest voor ons geloofsleven?
Het is een mooie oefening om daar eens over na te denken; hoe wij voor elkaar zon, water en mest kunnen zijn.
Net als in de natuur gaat er flink wat tijd overheen, totdat op een dag dat zachte groen van het opschietende zaad
te zien is, en we gaan opbloeien, het meest merkwaardige van God als zaaier is: Dat Hij niet ophoudt te zaaien, ondanks de
tegenslagen en moeilijkheden die we in ons leven te verwerken kunnen krijgen, God zaait steeds weer opnieuw, om Zijn Woord
alsnog tot bloei te laten komen. In mijn en jouw akkertje is altijd wel een dor stukje of rotsachtige grond, maar God
blijft zaaien om het juiste plekje te vinden bij mij en jou! Deze woorden mogen voor mij hoop en troost zijn.
( preken.be + embe)
******************************************************************************************************************

Geduld

Koren groeit niet harder door eraan te trekken.
Alles, zon en regen, kou en warmte, het heeft tijd nodig.
Is het seizoen aangebroken, dan staat er koren op de akker
en krijg je lekker brood op tafel.
( Abbé Pierre)
*****************************************************

Herkenbaar en troostend

Alles gaat voorbij
je kindertijd, je familie, je vrienden.
Alles gaat voorbij
momenten van geluk en spijt, je moet het allemaal achterlaten.

Alles gaat voorbij
maar God, geef mij alstublieft de kracht
om tegelijk daarbij
nooit te twijfelen aan uw macht.

Laat me zien dat U met me meegaat
dat U mij nooit alleen laat.
En laat die eindigheid van het leven mij niet angstig maken,
maar streven om er het beste uit te halen, uit elke ervaring, elk moment.

Laat mij doen wat moet gedaan worden, waar U mij ook zendt.
En als die Zending dan gedaan is, laat uw deur dan niet dicht,
maar laat ons allemaal dan samen thuiskomen bij U.

Want alles gaat voorbij, maar Gij God, Gij niet.
( raplied van de Belgische pastoor Matthias Noë)