Preek van de week

Preek van de week voor de derde zondag van de veertigdagentijd 14 en 15 maart 2020

Toen de Samaritaanse verwonderd was dat Jezus aan haar te drinken vroeg,
zei Hij tegen haar: 'Ik kan je levend water geven, dat in jou zal opborrelen
als een bron van eeuwig leven.'
( naar Johannes 4,9-10.140

overweging bij dit zondags evangelie

( de waterput in Nablus-Palestina)

Het begon met een slok water

Dit evangelie stelt ons voor diverse vragen, zoals vaak ook bij andere verhalen van Johannes, heeft ook dit
een 'dubbele' bodem, d.w.z. dat woorden zoals water, put kruik, en dorst een meervoudige betekenis
kunnen hebben, het is symbolische taal. Het gaat hier niet zozeer om dorst naar bronwater, maar om de
fundamentele dorst van elke mens naar waarheid, liefde, naar geluk. De Samaritaanse vrouw is tevens een
typebeeld van die ontelbare mensen, veraf en dichtbij, die dorsten naar die waarheid, liefde en geluk.
Al die mensen met hun 'lege kruiken' wijst Johannes de weg naar Jezus:'In dien gij enig begrip zoudt hebben
van de gave Gods' en zijn woord zoudt willen aanhoren, zult gij niet verkwijnen van de dorst.'Terug naar het begin.
Jezus is op weg naar Jeruzalem, en Hij trekt daarvoor door Samaria, wat Joden gebruikelijk niet doen, want ze
willen niets van doen hebben met de Samaritanen, het zijn in hun ogen immers heidenen. Vandaar ook misschien
de verwondering van de Samaritaanse vrouw bij de put: ze kan niet begrijpen dat een Jood iets aan haar wil vragen.
Opnieuw laat Jezus zien dat Hij niet veroordeelt, Hij vraagt wat water om te drinken, en Hij belooft haar dat Hij
haar 'levend' water kan geven, water dat ervoor zorgt dat ze nooit meer dorst krijgt. Het gaat hier niet om water
dat op een of andere manier is betoverd, nee, Jezus bedoelt het natuurlijk in spirituele zin. Jezus laat zich niet
leiden door de Joodse minachting voor deze zgn. afvalligen, want voor Hem is ieder mens een kind van zijn algoede
Vader in de hemel. Er ontstaat een bijzonder diepgaand gesprek tussen haar en Jezus, zo diepgaand dat Jezus tegen
haar zegt dat Hij de Messias is, Hij zegt dat zo goed als nooit, maar nu zegt hij het wél, en dan nog wel tegen een vrouw.
En niet zomaar een vrouw, maar ook nog een Samaritaanse, dus een zgn. heidense vrouw en ook nog met een bijzonder
verleden! En toch wordt zij Jezus' eerste 'missionaris'. Zo zie je hoeveel één echte ontmoeting met Jezus in het leven van
een mens veranderen kan, vol begeestering vroeg zij:'Geef mij van dat water opdat ik in eeuwigheid geen dorst meer krijg.'
Ze liet haar waterkruik bij de bron staan en ging aan haar stadsgenoten vertellen wat Jezus haar gezegd had, ze getuigde
van Hem:'Ik heb de Messias ontmoet bij de waterput, en Hij is waarlijk de Redder van de wereld.' Zo is deze Samaritaanse
vrouw ook het typebeeld van het christendom in onze tijd, in hoeverre is dat nog een bron van levend water? Vele tradities
worden in het christendom nog in leven gehouden, maar die geen levend water meer schenken aan ons mensen van deze tijd.
Er is nood aan een christendom dat dorst heeft naar het Woord van God. 'Geef Mij te drinken,' vraagt Jezus ook aan mij.
Jezus heeft dorst naar mijn geloof,'Als iemand dorst heeft, hij of zij kome naar Mij.' Maar wij die menen alles te hebben,
hebben vaak geen dorst meer naar de woorden van Jezus. Velen hebben de bron van levend water verlaten, en hebben hun
eigen putten gegraven in de woestijn, die helaas geen water kunnen behouden, de putten van luxe, comfort, consumptie en
vertier maken de mensen weer dorstiger naar meer, ze verzadigen het hart van hen niet meer. Als ik uitgeput aan de waterput
van mijn leven zit, zal Jezus ook bij mij komen en mij levend water aanbieden, Hij wil met mij ook vandaag tot diezelfde ontmoeting
komen, maar dan moet ik wel voor Hem en Zijn Boodschap openstaan. Dat vraagt meer dan oppervlakkig geloven, en een paar
regeltjes naleven, het betekent leven vanuit de liefde die God in elk mensenhart gelegd heeft. Heb ik voldoende vertrouwen
om van daaruit te leven of vertrouw ik toch liever op mijn  eigen zekerheden? Wie echt durft te geloven in Jezus, krijgt ook
van dat fris, levend- gevend water binnen, om ook levend water te zijn voor elkaar...
( preken.be + embe)
****************************************************************************************************************

Bezinning

Elke mens wordt nu en dan naar de woestijn gedreven.
Een plek waar alles ontbreekt wat overbodig is en niet van vitaal belang.
Soms is de woestijn een cel, soms een ziekbed, een ruzie of een zonde.
Maar altijd is de woestijn, als kale plek die herinnert aan de dood,
het innerlijke gevecht met de verslaving aan de luxe die voert tot geestelijke dood,
een gevecht om weer op te staan, uit innerlijke dood vandaan.
Eens kwam de Zoon der mensen uit de woestijn, getekend door strijd en door ontbering.
Hij stapte vastberaden de boodschap in: zijn spoor is nu nog zichtbaar in het mulle zand van de geschiedenis.
Hij sprak:'De tijd is gekomen, word als een nieuwe mens herboren.
Geloof in 't blijde nieuws dat God u heeft gezegend.'
We hebben Hem verstaan en ook misverstaan, beluisterd en dan weer afgewezen.
We hebben Hem,de eeuwen door, gekruisigd en aanbeden.
Geslingerd tussen dood en leven.
Ook nu weer worden mensen naar de woestijn gedreven om op te staan uit de dood van de verslaving
en om weer voluit te kunnen leven in de rustige zekerheid van hoop en eeuwigheid.